donderdag, juni 03, 2004
Olifanten zijn ook huisdieren
We liepen langs de tijdschriften in de supermarkt. Mijn ogen gleden langs autotijdschriften, modetijdschriften, breitijdschriften, tijdschriften over binnenhuisdecoratie,..
'Kijk, Hart Voor Dieren' zei ik, wijzend naar een cover met een rashond op. 'Dat las ik vroeger elke week.'
'O ja, waarom?' vroeg hij. 'Omdat er dieren instaan.' Ik moest hem zelfs niet aankijken om te beseffen dat ik overkwam als een weirdo.
Ik vertelde hem er wijselijk niet bij dat ik Hart voor Dieren niet enkel las, maar ook alle fotootjes uitknipte van de dieren die erin afgebeeld stonden. Foto's van hondjes van lezers, foto's van chocoladebruine labradors, foto's van katten met maar drie pootjes. Ik knipte ze niet enkel uit, ik plakte ze ook in mijn dierenmap. Inderdaad, mijn 'dierenmap'.
Naast mijn dierenmap legde ik als kind een hele verzameling aan met boeken, atlassen en postkaarten waarop dieren afgebeeld stonden. En ik had mijn dierenkaartjes. Typische, vierkante kaartjes met aan de voorkant een foto en aan de achterkant uitleg over het dier in kwestie. Waar het leefde. Wat het at. Tot welke soort het behoorde. In die tijd was ik er stellig van overtuigd dat die kaartjes ervoor zouden zorgen dat ik zou weten waarover vertellen als ik ooit beroemd was. In mijn hoofd speelde ik hele interviews na met mezelf en een journalist die echt alles van mij wilde weten.
'Lilith, hou je van dieren?'
'Best gek dat je dat vraagt, journalist. Ik ken namelijk alle Latijnse namen van alle dieren uit mijn hoofd. Dat heb ik mezelf als kind aangeleerd.'
'Fantastisch, lilith! Vertel er meer over.'
'Wel, ik kende ze niet enkel vanbuiten, ik wilde ze ook allemaal in huis nemen. Al die dieren! (lacht) Ik was dan ook een kind.'
Zo vulde ik hele namiddagen. Er was slechts één probleem. Ik kon de Indische en Afrikaanse olifant maar niet uit elkaar houden. Hoe hard ik ook probeerde. En dus gaf ik het vanbuiten leren op bij de O. Dit is mijn interview, en ik heb gefaald. Ik was dan ook een kind.
'Kijk, Hart Voor Dieren' zei ik, wijzend naar een cover met een rashond op. 'Dat las ik vroeger elke week.'
'O ja, waarom?' vroeg hij. 'Omdat er dieren instaan.' Ik moest hem zelfs niet aankijken om te beseffen dat ik overkwam als een weirdo.
Ik vertelde hem er wijselijk niet bij dat ik Hart voor Dieren niet enkel las, maar ook alle fotootjes uitknipte van de dieren die erin afgebeeld stonden. Foto's van hondjes van lezers, foto's van chocoladebruine labradors, foto's van katten met maar drie pootjes. Ik knipte ze niet enkel uit, ik plakte ze ook in mijn dierenmap. Inderdaad, mijn 'dierenmap'.
Naast mijn dierenmap legde ik als kind een hele verzameling aan met boeken, atlassen en postkaarten waarop dieren afgebeeld stonden. En ik had mijn dierenkaartjes. Typische, vierkante kaartjes met aan de voorkant een foto en aan de achterkant uitleg over het dier in kwestie. Waar het leefde. Wat het at. Tot welke soort het behoorde. In die tijd was ik er stellig van overtuigd dat die kaartjes ervoor zouden zorgen dat ik zou weten waarover vertellen als ik ooit beroemd was. In mijn hoofd speelde ik hele interviews na met mezelf en een journalist die echt alles van mij wilde weten.
'Lilith, hou je van dieren?'
'Best gek dat je dat vraagt, journalist. Ik ken namelijk alle Latijnse namen van alle dieren uit mijn hoofd. Dat heb ik mezelf als kind aangeleerd.'
'Fantastisch, lilith! Vertel er meer over.'
'Wel, ik kende ze niet enkel vanbuiten, ik wilde ze ook allemaal in huis nemen. Al die dieren! (lacht) Ik was dan ook een kind.'
Zo vulde ik hele namiddagen. Er was slechts één probleem. Ik kon de Indische en Afrikaanse olifant maar niet uit elkaar houden. Hoe hard ik ook probeerde. En dus gaf ik het vanbuiten leren op bij de O. Dit is mijn interview, en ik heb gefaald. Ik was dan ook een kind.
