Het liegebeest is hier niet

Het Liegebeest heeft hele oude familie (of hoe dacht u anders aan een eeuwenoud kasteel op wolkjes te komen?), en zondag gingen we op de koffie, zoals dat af en toe hoort. Helaas, had ik er bijna aan toegevoegd. Maar in dit geval was het anders. Stap de woonst (intussen niet meer het kasteel op wolkjes, dus) van de oude familie binnen, en het lijkt alsof je in een oude film van rond de eeuwwisseling (de vorige dus) beland bent. Er staat een oude bakelieten telefoon, die, nota bene met een licht uitgerafelde zwarte draad zonder stekker, vasthangt aan de muur. Als er gebeld wordt, hoor je geen polyfonische flauwekul, maar wel the real thing, een stevige rinkel die het kasteel het huis op zijn grondvesten doet daveren. Koffie zetten gebeurt in een kannetje met filter. Mee aan tafel zit een groot schilderij met een portret van de strenge vader des huizes. De snuifdoos met tabak in de hand.

En nu komt het. Zoals u wellicht vermoedt, lijdt het Liegebeest aan Early Adopteritis van de ergste soort (het is een beroepsziekte, zeg maar). En toch ben ik voor dit krassende en krakende spul gevallen. Productiedatum: rond 1890. Prijs: onschatbaar. Klankkwaliteit: we zoeken nog een nieuwe hoorn, die is destijds omgesmolten. Verder loopt ie op rolletjes, perfect getimed, tenminste als je de veer opspant. Niks batterijen, niks elektriciteit. Alleen een operazanger, die zingt over een tandarts, naar het schijnt. En zo klonk het ook wel. Zo maken ze ze niet meer, de mp3-spelers van tegenwoordig.