Het liegebeest is hier niet

Wie denkt dat internet eigenlijk wel dat het is? Rekensommetjes, om te weten of je een mens bent of niet. Tssk.

Volgens mij kunnen computers, ondanks het feit dat ze geen vingers hebben, nog altijd beter tellen dan mensen het liegebeest.



Overigens, er is nog één vacature (m/v) voor Clickx-single. Wie o wie durft??

Update: Merel en ik zijn wonderbaarlijk telepathisch geweest deze middag, want ze heeft ook een stukje over haar vervlogen rekenkunsten... Of is het vandaag toevallig wiskunde-voor-lettervreters-dag?

Nu u hier toch bent, mag ik u eens iets vragen? Bent u single? Nee, het is niet voor mij (alhoewel), maar voor het werk. Omdat het Liegebeest op de redactie een van de laatste niet-gekoppelde medemensen is, heeft het Liegebeest de fijne taak gekregen een dossier over on line daten te maken. Ik moet dringend van straat raken, want het is niet de eerste keer dat dit soort artikels mij overkomt, bedenk ik zo plots.

Hebt u zin om mee te werken, en desgewenst anoniem dan wel wereldberoemd te worden? Ik zoek twee singles, een mannetje en een vrouwtje (wat dacht u), die zich goedgemutst en onder professionele coaching (jaaah!) willen inschrijven op enkele datingsites, en dat gedurende ongeveer 14 dagen. Laat u maar van u horen, ofwel via e-mail, ofwel hier onderaan in mijn neuzelcatapult.

(geef toe, leuk gevonden woordje, even van Matthias geleend, die het eerste deel op zijn beurt van George heeft, enfin, u merkt het, het liegebeest is copyright-minded)

Laat u zich maar eens goed gaan, dus.

Beste Mijnheer de Postbode,

Allereerst wil ik u en andere postbodes mijn excuses aanbieden mocht u zich beledigd gevoeld hebben bij het nieuwsberichtje over de verjaardag van Aibo. De opmerking dat het robothondje Aibo met aangepaste software ook postbodes zou moeten kunnen bijten, bedoelden wij uiteraard niet kwetsend, maar was vooral een knipoog naar het cliché (dat helaas ook af en toe klopt) dat zegt dat honden het niet zo hebben met postbodes. Zoals u zelf al merkte in uw lezersbrief, was het een manier van zeggen, misschien inderdaad wat ongelukkig gekozen.

Hoe robothonden op postbodes reageren, ach, dat zal wel meevallen denk ik, als je ze goed opvoedt, en hopelijk hebben we geen snode eigenaars van robothondjes op ideeën gebracht, dat was uiteraard niet de bedoeling. We zouden het wél leuk vinden als welopgevoede robothonden ons magazine komen brengen. En ik denk dat u het als technologieliefhebbende postbode ook nog grappig zou vinden om de Clickx aan te reiken aan een gemotoriseerde hondenmuil, niet waar?

Intussen hoop ik dat de blauwe plekken snel genezen, en dat u met plezier Clickx blijft lezen én bij de mensen thuis brengen!

Met beleefde groet,

Liegebeest

Er staat hier een heerschap van de Antwerpse Water Werken (jaaah, ze zijn ineens allemáál aan het werken geslagen in Antwerpen). Hij wil onze watermeter vervangen.

heerschap: 'Hebben jullie een zwembad?'
liegebeest: 'nee'
heerschap: 'Hebben jullie een emmer?'
liegebeest: 'dat wel'


Zelfs verwarmd. Al kan je er nogal moeilijk in duiken.

Vandaag gehoord op het Journaal: 'Er zijn voldoende alternatieven voor de auto, er is extra capaciteit op bussen en trams, we kunnen nu al tot 48.000 man per uur vervoeren.' Waarop de reporter: 'Een gewaarschuwd man is er twee waard.'

Maar wordt het dan niet gewoon nóg drukker?

Onder het motto 'Make some noise on the web' lanceert Blogger nu Audioblogging! Zoals gewoonlijk is het lanceerartikel licht hilarisch. Er zitten een paar geweldige ideetjes in voor als je zelf per telefoon postjes wil pluggen op je log. Je kan zoals de Deense Clamgirl vanop de Eiffeltoren (mp3) loggen, of kan je je grootmoeder eindelijk interviewen op je weblog. Noah Glass, naar het schijnt de Grote Baas van Blogger (of zoiets, zoals ze daar zelf zeggen), botste dan weer op de maker van Friendster, en interviewde (mp3) hem op straat, zomaar voor z'n blog. Overigens moest de arme man zich natuurlijk meteen verantwoorden over zijn gezelschap: zijn dat je vrienden, of de vrienden van je vrienden?

En o ja, als je dan toch zelf radiootje kan spelen op je blog, kan je je mini-inbelreportages even goed op muziek monteren, zoals Evan Williams (mp3).

Nu licht het waarschijnlijk aan mijzelf en mijn zwak voor alles wat met de radio te maken heeft, maar ik ben helemaal gewonnen voor het idee. Ja, ik weet 't, het bestaat al veel langer, maar nu Google er zich mee moeit, klinkt het allemaal net ietsje hipper. Spijtig dat je nu nog moet inbellen op een nummer in de States, maar de service zou ook naar andere Blogger-landen komen. De straatinterviewer voor de radio in mij wordt weer helemaal wakker. Eindelijk een reden om Freya Van den Bossche te interviewen, als je ze toevallig op straat tegenkomt.

En nu kan Lilith eindelijk bewijzen dat ze bijna geen West-Vlaams accent heeft.

Daarnet een teaserfilmpje gezien van Villa Politica op Canvas. In 'Van joenk tot commissievoorzitter' hebben de makers twee weken lang Guy Verhofstadt gevolgd. In het filmpje zag je hoe Guy de markt afschuimt voor de verkiezingen, elke willekeurige voorbijganger een pootje geeft en vervolgens de nu al legendarische woorden spreekt: 'Ik kom mij ne keer presenteren hé, 't moet niet altijd van den TV zijn'. Hij zei het echt letterlijk op hetzelfde licht mediageile toontje dat ook de licht mediageile Bart de Pauw hanteerde in het Geslacht De Pauw als hij mensen in de supermarkt tegenkwam, en als hij vermoedde dat ze hem herkend hadden. Alleen was het bij Bart de Pauw in scène gezet. Enfin, dat vermoed ik toch. Of hoe je ook fantastische tv kan maken met de realiteit in de hoofdrol.

Zou Guy ook een populaire broer Benny hebben?

Vanochtend zat er een e-mail in mijn brievenbus. Nee, niet mijn inbox, maar echt mijn 'analoge' brievenbus, zeg maar die aan de oprijlaan van het kasteel. De e-mail zat in een enveloppe, met handgeschreven adres. Nee, postadres, nog net geen e-mailadres. De al ietsje oudere afzender had erbij geschreven dat hij er niet meer in slaagde om z'n e-mail te verzenden, en dus zo.

U lacht. Maar onterecht, ik vind dat nu 'ns puur gezond verstand zie, iets wat menig ploe pjoeteraar te snel verliest.

Ik ging vandaag iets doen in een lagere school. Het zou kunnen dat u dat ook gedaan hebt vandaag. Enfin, ik zag en hoorde wel erg bijzondere en merkwaardige dingen, dingen die je op andere zondagen toch niet zo vaak ziet. Zo zag ik een ouder koppel net voor ze de school betraden, met hun neuzen tegen een groot blad papier met kolommetjes geplakt, ter hoogte van kolom 6 (VB). Help. Ze telden ook nog 'ns samen, met het vingertje. 'Zeven: hier staat'em' hoor ik zeggen. Ik praat met mensen die ik anders nooit ontmoet, maar wel vaag ken. Dit is een dag van clichés. Clichés, welja, dit is een dag waarop de woordspelingspolitie niet weet waar eerst te beginnen. Bij de bakker met een lange rij wachtenden tot op de straat, bijvoorbeeld. Ik hoor daar grapjes die alleen nu bovenkomen: 'hebdegij uwe pas bij, want anders krijgd'hier niks' en 'is dat hier kiesbureau 54'. Enfin, we hebben het overleefd, en dat kan niet van iedereen gezegd worden.


Goed dat Laurent dat paspoort van de vergeetachtige Tervurenaren terug kwam brengen, je zou anders geen brood meer kunnen kopen.

O ja, ik was bijna het doel van deze nonsense vergeten: Lilith heeft het ook overleefd. Zij eiste vandaag mailsgewijs haar tweede deel van haar prijs op, en laat dat nu als geroepen komen. Terwijl ik even rustig de geschiedenis van de gsm voor een niet nader te noemen (rood-coverig) blaadje bij elkaar pen, onderhoudt zij u met graagte over de groenten van HAK, en gebruikt daarin deze flarden: 'Martine bijl', 'krentenkoeken' (what else?), 'Ilse Van Hoecke en haar busje' en 'lachende zeehonden'. Ze is erg goed, dat weet u al, en daarom mag het wat moeilijker zijn, nietwaar. Ik ben stiekem erg blij dat zij even in mijn team zit. Verwittigt u mij wel even mocht zij 'ne ring' maken op mijn weblog?

Update: ik zag zonet Lilith's postje van vandaag, met een groetjes-foto. En ik dacht zo aan een bonus-flard: 'kleurshampoo'. Alstublieft, dank u wel.

Gisterennacht volgde ik een politieke discussie tussen links en rechts. Tussen mijn linker en mijn rechterhelft, meer bepaald. Enfin, dat lees ik toch op het kassabriefrolpapierdingspulletje dat hier de hele dag gelegen heeft. Ik schreef het in een heel gek geschrift, half slapend, en kan de letters amper lezen. Hebt u dat ook wel 'ns gemerkt: dingen die je pas wakker opschrijft zien er met slaapogen glashelder uit als je ze opschrijft, maar eens je wakker bent zijn het niet meer dan kronkels. Alsof je onderbewustzijn iets heeft geschreven. Gek hoor.

We wijken af. Het was iets met een leraar Wiskunde (linker helft, dus) en een leraar Nederlands (rechter, nietwaar). Enfin, het fijne weet ik er na een dag dus niet meer van. Ik denk dat het ook niet zo echt belang was. Kijk, dat heb ik dus wel vaker met dingen die ik bedenk tussen de aan-knop van het koffiezetapparaat en de douchekop. Waterdicht kan je de ideeën dan vaak niet noemen, al stap ik héél af en toe toch wel met een heus loodgieterplan uit de douche zoals normale mensebeesten dat doen als ze uit het café stappen.

O ja, nu we het toch over politiek (ahum) hebben, of toch ongeveer dan. De reden waarom Lilith iets over olifanten moest schrijven, was Fara Di Aguire tijdens een van de politieke debatten deze week. Zo helemaal pardoes, zonder waarschuwing, begon ze op 't eind nog even een verhaal over olifanten. Hebt u dat nu al meegemaakt? Ze zei: 'En denk erom, als twee olifanten in de klinch gaan, dan is het gras altijd de verliezer'. Kan iemand mij die hersenkronkel uitleggen?

Of moet ik gewoon een fanclub voor olifanten stichten? Het zijn wel geweldige beesten. En ja, de roze exemplaren zijn ook welkom. Politiek zei u?

* De ijzeren wet van Murphy werkt ook op oud ijzer, want de koppeling werkt helaas niet.
* Harry Potter en de Gevangene van Azkaban is gemonteerd met Windows Movie Maker 2 (let op het home-made eindbeeld)
* Oud ijzer is gestart na de vijfde toverspreuk truc.
* Mijn neefje en petekind van vijf heeft er vanmiddag mee gedreigd mij in de Oceaan te werpen. Let wel, zonder zijn duikbril.
* Harry Potter lijkt op heldere momenten wel Bavo Claes junior.
* Er zwemmen billeneters rond in de Oceaan.
* Emma Watson alias Hermelien acteert een behoorlijke slok toverdrank beter dan HP hemzelve.
* De toverstaf van Harry Potter, van de professoren en van de andere leerlingen is geïnspireerd op een ordinaire afstandsbediening.

Vraag:
* Moeten er ook batterijen in de toverstaf van Harry Potter en co?
* Heeft er iemand een reserve-duikbril?

Update: Leest u hier even de geweldige scene-besprekingen van Harry Potter and the Prisoner of Azkaban (via Piglet)

Ik ken vijf trucs om oud ijzer aan de praat te krijgen als het plots dienst weigert.
De vijfde truc werkt altijd...


...maar alleen als je de vier andere ook geprobeerd hebt, wat dacht je.

U vindt het vast heel fout van me, maar daar trek ik me nu niks van aan zie. Nu ik niet meer alleen sta in mijn strijd om de olifant als huisdier in ere te herstellen, voel ik me sterk. Wat ik u wou vertellen: in de garage van het liegebeestkasteel staan er twee oude ventjes, oud ijzer uit de jaren stillekes, zeg maar. De grijze, de oudste, is nog behoorlijk kwiek voor zijn 53 smeerbeurten, hij heeft drie jaar geleden een stevige beurt plastische chirurgie (met lood, stel je voor) gekregen. De andere is eigenlijk een illegaal, hij heeft geen papieren. Hij is jonger, maar piept meer dan de andere, als je te hard rijdt. De eerste heet Tuur (van Voiture, weet u wel, het is een fransman), de andere heet Juul (van..., ach ja).

Morgen rij ik naar de Ardennen met een krakende kar. Hout (en nog een heleboel andere dingen) vasthouden. En hopen dat de stoeltjes niet plots naar achteren schieten.
Maar mét open dak. Nah.

We liepen langs de tijdschriften in de supermarkt. Mijn ogen gleden langs autotijdschriften, modetijdschriften, breitijdschriften, tijdschriften over binnenhuisdecoratie,..
'Kijk, Hart Voor Dieren' zei ik, wijzend naar een cover met een rashond op. 'Dat las ik vroeger elke week.'
'O ja, waarom?' vroeg hij. 'Omdat er dieren instaan.' Ik moest hem zelfs niet aankijken om te beseffen dat ik overkwam als een weirdo.

Ik vertelde hem er wijselijk niet bij dat ik Hart voor Dieren niet enkel las, maar ook alle fotootjes uitknipte van de dieren die erin afgebeeld stonden. Foto's van hondjes van lezers, foto's van chocoladebruine labradors, foto's van katten met maar drie pootjes. Ik knipte ze niet enkel uit, ik plakte ze ook in mijn dierenmap. Inderdaad, mijn 'dierenmap'.

Naast mijn dierenmap legde ik als kind een hele verzameling aan met boeken, atlassen en postkaarten waarop dieren afgebeeld stonden. En ik had mijn dierenkaartjes. Typische, vierkante kaartjes met aan de voorkant een foto en aan de achterkant uitleg over het dier in kwestie. Waar het leefde. Wat het at. Tot welke soort het behoorde. In die tijd was ik er stellig van overtuigd dat die kaartjes ervoor zouden zorgen dat ik zou weten waarover vertellen als ik ooit beroemd was. In mijn hoofd speelde ik hele interviews na met mezelf en een journalist die echt alles van mij wilde weten.

'Lilith, hou je van dieren?'
'Best gek dat je dat vraagt, journalist. Ik ken namelijk alle Latijnse namen van alle dieren uit mijn hoofd. Dat heb ik mezelf als kind aangeleerd.'
'Fantastisch, lilith! Vertel er meer over.'
'Wel, ik kende ze niet enkel vanbuiten, ik wilde ze ook allemaal in huis nemen. Al die dieren! (lacht) Ik was dan ook een kind.'

Zo vulde ik hele namiddagen. Er was slechts één probleem. Ik kon de Indische en Afrikaanse olifant maar niet uit elkaar houden. Hoe hard ik ook probeerde. En dus gaf ik het vanbuiten leren op bij de O. Dit is mijn interview, en ik heb gefaald. Ik was dan ook een kind.

Ik word zenuwachtig van papier. Dat klinkt een beetje gek voor een boekjesfabriekjefrutter, maar nee, ik heb het niet met papier. Als ik papier zie, dan wil ik het meteen lezen, of verwerken of erger nog, digitaliseren, scannen, als een geconditioneerde Aibo van Pavlov. Gele post-it's 'ben even naar de bakker om je weet wel' zal je hier niet gauw aan de kasteelpoort terugvinden. Niet dat ik dan nooit naar de bakker om je weet wel ga, maar in zo'n gevallen weéten mijn bezoekers gewoon dat ik om je weet wel ben.

En toch kan ik niet zonder mijn rolletje kassapapier. Alles wat ik doe begint op kassapapier, jawel. Nu ja, zo gek is dat natuurlijk ook niet voor een kleine zelfstandige, maar toch. Het neemt soms angstwekkende vormen aan. Je kan me af en toe midden in de nacht door mijn kasteel zien dwalen, met een meestal onnozele gedachte in m'n kop, richting kassapapierrolletjeshouder. Of van voor de tv wegrennen richting kassapapierding. Meestal gebeurt het echter tijdens het tandenpoetsen, ping, plots is er een woord, een stuk tekst, of gewoon eindelijk een openingszin voor vriendin K, en dan moet ik die dus meteen opschrijven. Het kassapapierrolletje is voor het liegebeest een soort draadloze printer van het korte termijngeheugen.

En zo gebeurt het dus tegenwoordig ook dat blogwaardige gebeurtenissen of weetjes op mijn kassapapiertjes belanden. Je kan toch moeilijk die blogger-interface overal mee heenslepen. Nu zal u het amper gemerkt hebben, maar ik heb de afgelopen dagen wat andere stukjes aan m'n hoofd gehad, en dus schreef ik alle blogideeën op, voor later.

En weet u wat? U mag mijn hanenpoten gewoon zelf ontcijferen. Weet u wat ik hier allemaal nog wou vertellen? En reken maar dat er flardjes over u daar gaan, ja, u en u, echt. Wilt u even zelf de tekstjes schrijven in mijn commentaarding. Dan geef ik wel weer commentaar. 't is eens iets anders he.

Waar waren we gebleven. Ah, juist ja, ik had mezelf in de nesten gewerkt. Een beetje letterlijk ook wel, met dat hondengedoe, maar vooral omdat ik in een overmoedige bui iemand drie Blogger comments beloofd had. Je hebt met die dingen ook niks dan last. Enfin, het liegbeest had Lilith nog proberen om te kopen met een zak verse krentenkoeken, maar ja, Lilith is Ientje niet natuurlijk, en dus moest ik iets in elkaar frutten. Ik frutte, en frutte, en frutte, maar ik heb het altijd al gezegd, dat internet, het is een gedoe, zeker achter de schermen. Tjonge tjonge, bent u daar ooit al 'ns een kijkje gaan nemen? Wat een toestand zeg, die templates en die css-spullen.

Nu goed, mailtjes sturen kan ik dus wel, en dat deed ik dan ook, naar Lilith, omdat ze dus iets gewonnen had. En zij kan ook mailtjes sturen, want ik kreeg er eentje terug. Wat ik haar voorgesteld had, vond ze het beste idee dat ze die dag gehoord had (het was ook ochtend). Vanaf vandaag kan je op de meest onverwachte momenten plotsklaps een stukje te zien krijgen, getekend 'Lilith spreekt'.

Maar het liegebeest zou het liegebeest niet zijn als hij zijn iele neus niet overal zou tussenstoppen, en daarom bepaalt hij het onderwerp waarover Lilith u hier komt onderhouden. Les traces d'un fou, se trouvent partout, nietwaar.

Enfin, om een lang verhaal kort te maken: u leest hier binnenkort nog 'ns iets interessants.

O ja, de eerste titel voor sprekende Lilith luidt 'Olifanten zijn ook beesten huisdieren'.